Gewaardeerde lezers!
Voordat we beginnen aan het laatste Bericht uit Gacuriro past een waarschuwing. Dit stukje bevat enkele intieme ontboezemingen die geenszins geschikt zijn voor lezertjes beneden de 18 jaar in het algemeen en voor – ongeacht hun leeftijd – wankelmoedigen van geest in het bijzonder.
Neemt u daarom een kort moment voor reflectie om na te gaan of u tot een van deze – of beide natuurlijk – categorieën behoort. Zo niet, verschanst u zich dan in een comfortabel hoekje van uw woon- of studeerkamer met, al naar gelang het tijdstip van de dag, een kop pittige koffie of een glas Bourgogne met een stukje blauwader kaas.
U bent zover?
Fijn, dan zijn we onder ons – en gelukkig bent u er bijna allemaal nog, zie ik. Hier komt de eerste ontboezeming: deze foto neemt u mee naar de intimiteit van mijn slaapvertrek en toont het hoofdeinde mijner sponde.
U ziet namaakdiamanten, uitgevoerd in glas van écht plastic die de pinkelende sterren aan het nachtelijk firmament – verbeeld door hoogwaardig, diepzwart gelooid imitatiebuffelleder – symboliseren. Een ensemble kortom dat, samen met de oprijzende gouden dageraad eronder, geldt als een fraai voorbeeld van de Rwandese Retro Rococo stijl zoals beschreven in Deel 38.
En dat teddybeertje dan, vraagt u natuurlijk. Daar kom ik op, lieve lezers, daar kom ik op – nog even geduld.
Kortom, een sfeervoller plek om te herstellen van achtereenvolgens een covid besmetting en malaria is nauwelijks denkbaar. Dankzij mijn verrassende veerkracht die velen van u zich nog zullen herinneren, is dat alles nu ruimschoots achter de rug.
Intussen blijft u nieuwsgierig naar dat teddybeertje. Maar nee, lieve lezers, ik slaap sinds kort niet meer met een knuffel in mijn bed, zelfs niet onder de hierboven geschetste omstandigheden.
Nu terugkijkend was het gedwongen verblijf in mijn hemelse slaapsalet slechts een rimpeling na een overigens nogal turbulente tijd, dus – umvah! – op naar de volgende ontboezeming: het is tijd om te gaan.
Natuurlijk, dit is een ander beeld dan dat van een stadstuin in Zeist op een regenachtige februarimiddag:
Maar toch: het is de hoogste tijd om te gaan. Want naast de idylle en inspiratie die Rwanda biedt, doen de mensen in dit gelovige land elkaar soms vreselijke dingen aan.
David bijvoorbeeld, rechts op deze foto, overleefde ternauwernood een vergiftiging door jaloerse buren omdat zijn zoon Theogène*, als sous-chef van het personeelsrestaurant van het Ministry of Infrastructure, zijn straatarme familie enige welstand wist te bezorgen.
En in de ogen van deze prachtige jonge vrouw gaat niet alleen een zware jeugd schuil, maar ook een traumatische gebeurtenis die ons van de weeromstuit nader tot elkaar heeft gebracht.
Inmiddels zijn de dagen van haar Twiggy-achtige voorkomen voorbij …
… niet alleen omdat haar echtgenoot zo ongelooflijk lekker kan koken, maar ook omdat …
Ja, lieve lezers, koffie of wijn bij de hand?
Hier komt de finale ontboezeming én het antwoord op uw teddybeertjes vraag:
… zij moeder is geworden van ons zoontje, een heerlijk mannetje dat nu bijna zes maanden oud is.
Zo, de ontboezemingen zitten erop, pffff, dat is een opluchting. Nu die leges en impertinenties nog.
Die onderwerpen licht ik inmiddels niet meer toe vanuit Umucyo Estate, maar vanuit een romantisch dakpannenmagazijn te Standdaarbuiten, want na een taai traject ter bemachtiging van een visum voor mijn eega werden we na aankomst in de Lage Landen verwelkomd** door storm Eunice en het geluid van brekend aardewerk in de steeg naast het huis.
Dus, in afwachting van uitlevering van een partijtje Monier-F- SGY pannen (voor de liefhebber: type Postel 20, model 62001, antraciet vol donker), eerst iets over leges.
Terwijl – als we over visa en paspoorten spreken – in Rwanda alles vlot gaat (daar werd binnen één week voor de som van nul RWF een ‘multiple entry visa’ dat voorlopig drie jaar geldig is in mijn paspoort geplakt), draaien de ambtelijke molens van de IND aanmerkelijk trager en moet voor alles betaald worden. Een handtekening zetten in het bijzijn van een Zeister gemeente ambtenaar? Dat kost € 6,20. Aanvraag ‘Machtiging Voorlopig Verblijf’ (MVV) voor mijn echtgenote: € 192,= Het – met dank aan mijn vriendin Rita Verdonk – mogen doen van een inburgeringsexamen? € 150 als speciale aanbieding voor de drie verplichte onderdelen tezamen.
Maar – de eerlijkheid gebiedt mij dat zeggen – daar krijg je wél wat voor. Deze vraag bijvoorbeeld:
Vraag 38: Uit welk land komt Maxima?
Aanvankelijk ontging mij de diepere betekenis van deze vraag, totdat plots een heldere ingeving mijn kortzichtigheid doorbrak: natuurlijk! Willem Alexander en zijn buitenlandse verloofde hebben destijds óók dat hele MVV traject moeten doorlopen. Deze vraag was louter bedoeld om kandidaten voor het inburgeringsexamen moed in te spreken! Immers, als een Argentijnse koningin van Nederland kan worden, dan moet verwerving van een tijdelijke verblijfsvergunning voor een Rwandese toch heus een reële mogelijkheid zijn.
En wat, gewaardeerde lezer, te denken van vragen zoals deze?
Sinds wanneer hebt u een liefdesrelatie met elkaar? Noem dag, maand en jaar. Hoe is dit ontstaan?
Hoe hebt u de relatie vanaf het begin tot nu onderhouden? Stuur zoveel mogelijk bewijsstukken mee, zoals brieven, e-mails, foto’s en vliegtickets.
Nee, deze horen niet bij dat inburgeringsexamen, maar zijn onderdeel van een lijst met impertinente vragen waarin mevrouw Monique F. ons namens de IND te elfder ure op hartelijke en invoelende wijze bijna letterlijk het hemd van het lijf vroeg.
Maar eind goed, al goed: zij liet zich door onze ontwapenende antwoorden vermurwen zodat we nu – ondanks het van achterdocht doordesemde Nederlandse immigratiebeleid – rechtsgeldig nieuw pril familiegeluk ervaren onder een fris gedekt dak.
Tot zover – partir c’est vraiment mourir un peu – het laatste deel van dit laatste bericht uit Gacuriro (en Standdaarbuiten). U, lieve lezers, bent mij meer tot steun geweest dan u wellicht zelf vermoedde; vaart allen wel!
* De man links op de foto is Theogène – maar dat had u natuurlijk al begrepen. Terzijde: in Deel 20 staat een staatsieportret van David met zijn vrouw. Gewone ziekenhuizen weten slecht raad met de eeuwenoude vergiftigingspraktijken waarvan David het slachtoffer werd. In comateuze toestand is hij daarom overgebracht naar een particuliere kliniek in Karongi, waar men hem met kruidenmengsels heeft opgelapt.
Heus, gewaardeerde lezers, ik verzin dit alles niet. Integendeel, er zijn ook voorbeelden met een dramatischer afloop. Intussen doet de overheid weinig tot niets om dit soort gevallen te voorkomen, terwijl de lokale televisie populaire Nigeriaanse films toont, waarin hekserij en vergiftiging de belangrijkste elementen in de verhaallijn zijn.
** Werd ik in september 2018 door een zeer goede vriend en zijn vrouw alleen en met twee koffers van Zeist naar Brussels Airport gereden, nu – in februari 2022 – voltrok dezelfde rit zich in omgekeerde richting met vijf(!) zielen en zes(!) koffers aan boord. Om er maar eens een cliché tegenaan te gooien: de cirkel was rond.
Woooow Jan, een einde het verhaal waardig! Jammer dat het geen cliffhanger is… Veel dank voor alle afleveringen en veel geluk in NL!
Wat een ontboezeming. Ik ben er stil van. Welkom thuis en natuurlijk veel geluk samen!!
Jan, wat een hartverwarmend verhaal! Een zoon! Je zult buitengewoon trots zijn. Wat een fantastische gebeurtenis. En wat fijn dat ze al voor dat inburgeringsexamen is geslaagd.
Groot geluk!
En: heel veel geluk en vreugde.
Lieve groet
Rietje
Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon. Je hebt mij en vele anderen een onnavolgbare en prachtige inkijk gegeven in je ‘avontuur’ in Rwanda. Bedankt daarvoor. Het ga jullie goed!
Beste Jan,
Ik sluit me graag aan bij de reaktie van Arie. Dank voor het delen van je mooie avonturen en bespiegelingen. Het ga jullie goed !
Hi Jan,
Dat is nog eens een afsluiting van een bewogen en memorabele periode in Rwanda. Veel geluk samen met jullie zoon en ik hoop dat jullie hier een gelukkige toekomst zullen hebben. Dank voor al je verhalen en gedachten in de afgelopen jaren. Dat we (Joeri en ik) je nu tijdens onze vakantie in Rwanda (3-12 juni) mislopen in Kigali zal ik je niet te hard aanrekenen 😜.
Groeten en tot later!
Beste Jan,
Allereerst, van harte gefeliciteerd met je nieuwe liefde en zoon.
Ik ken je niet anders dan een man die anderen een kans geeft en daar veel voor overheeft.
ik wens je veel geluk in het agrarische kerkdorp Standaardbuiten (nog bijna letterlijk ook met alle pannen van je dak) en hoop je nog eens een keer te ontmoeten om verhalen van na Rwanda uit te wisselen.
zo ik het gelezen heb, een verhaal met een happy end.
Het is je gegund en het ga je goed.
Ton.
Wat een prachtig einde aan dit avontuur! En een mooie start van het leven in Nederland. Heel veel geluk gewenst!
Ik heb genoten van de 46 afleveringen!!
Als voetnoot: 46 is het startnummer van de meest succesvolle motorcoureur van de laatste 20 jaar, Valentino Rossi. Zou toch erg toevallig zijn als jullie zoon Valentino heet 🙂
Dag Jan,
Ontboezemingen inderdaad. Vervelend om te horen over alle ingewikkelde procedures in Nederland maar voila – het is jullie gelukt. Ik zie ernaar vooruit je in Nederland te treffen maar tevens weer samen in Afrika een incidenten onderzoekscursus te mogen afleveren (waarbij ik uiteraard alleen de rol van chef Kok vervul 😉 – fijn dat je (en nu jullie) op zo’n mooie tijd kunnen terugkijken
Ha Jan,
Wat een mooi einde van jouw/jullie avontuur in Rwanda. Wij wensen jullie alle goeds en je hebt er in ieder geval een hele mooie vakantie bestemming aan overgehouden.
Jammer voor ons lezers dat we de mooie verhalen/anekdotes/weetjes en foto’s moeten gaan missen.
Vriendelijke groeten,
Eva en Ruud Jolliffe
Jan, Was even door min mailbox aan het roethanen om te kijken of ik iets had gemist. Mail wordt automatisch verplaatst naar mapjes. En ja deze mail was mij ff ontglipt, en lees hem niet met open mond. Supergoed verhaal. Allereerst van harte gefeliciteerd met de liefde en de jonge spruit. Heel veel geluk samen. Je zal ondertussen al een beetje zijn gesetteld. Helaas voor mij dat er geen avonturen meer in mijn mailbox worden gedropt.